زین گلستان که گلش رنگ ندامت دارد

شبنمی نیست که بی دیدهٔ تر می گذرد

از نفس چند پی قافلهٔ دل گیریم

سنگ عمریست که بردوش شرر می گذرد

دام دل نیست بجز دیده که مینای شراب

از سر جام به صد خون جگر می گذرد

رغبت جاه چه و نفرت اسباب کدام

زین هوسها بگذر یا مگذر می گذرد

انجمن در قدمی ، هرزه به هر سو مخرام

هرکجا پا فشرد شمع ز سر می گذرد

عشق شد منفعل از طینت بیحاصل ما

برق از این مزرعهٔ سوخته تر می گذرد

خودنمایی چقدر زحمت دل خواهد داد

آخر این جلوه ات از آینه درمی گذرد

همچو تصویر به آغوش ادب ساخته ایم

عمر پرواز ضعیفان ته پر می گذرد

بیدل ما به وداع تو چرا خون نشود

عرق از روی تو با دیدهٔ تر می گذرد